Kijk eens op de vernieuwende site van www.femmefrontaal.nl
waar op een niet alledaagse wijze door vrouwen auto's worden getest en gekeurd.

Op 18 Augustus 2018 verscheen er een leuk artikel van een tevreden Figarorijder op de genoemde website, we willen U de inhoud niet onthouden:

Ik werk al 12 jaar bij een hogeschool. Sinds februari ben ik directeur van de technische opleidingen van de hogeschool, zoals bouwkunde, civiele techniek, bouwtechnische bedrijfskunde, archeologie en technische bedrijfskunde. Onderwijs vind ik belangrijk en techniek vind ik, ondanks dat ik hier niet vandaan kom, heel boeiend. Ik ben een vrouw in een mannenwereld, op alle fronten eigenlijk. Zowel de studenten, als de docenten zijn over het algemeen man. Toen ik daar kwam werken, merkte ik dat er toch erg veel behoefte was aan een vrouwelijke factor.

Bij technische opleidingen werd er nog niet zoveel waarde gehecht aan de persoonlijke begeleiding van de studenten, zolang die som maar correct was en die brug niet instort. Die vrouwelijke, empathische factor heb ik wel weten te introduceren. Als ik met docenten praat, vraag ik ook naar hun gevoel. Dat wil niet zeggen dat we met zijn allen op een sofa moeten zitten en helemaal uit moeten pluizen hoe iemand in elkaar zit. Bij een bijeenkomst zeg ik gewoon: ‘Oké, en nu gaan we het even tien minuten over gevoelens hebben’. Als je het aankondigt, dan vinden mannen het helemaal niet zo erg. Dan gaan ze gewoon even tien minuten over hun gevoel nadenken.

Onthaasten

Als directeur werk ik hard en veel en heb daarom weinig vrije tijd. Ik reed een Golf GTI die mij snel en gemakkelijk op plaats van bestemming bracht, maar ik zocht iets anders. Iets wat meer bij mij past, iets met een ziel. Ik was altijd al gek op een oude Fiat 500, lekker oldskool. Deze zijn echter lastig qua onderhoud en rijden niet zo lekker. Ik besprak mijn wens voor een autootje met een ziel met jullie Odiel, waarop zij mij een Nissan Figaro liet zien. We hebben nog naar andere auto’s gekeken, maar ik bleef maar aan de Figaro denken. Op een mooie zomerse dag besloten we naar de Figaro specialist in Monster te rijden. We maakten een proefrit en plakten er een gezellig dagje uit aan vast, niet in de veronderstelling dat ik uiteindelijk een auto zou gaan kopen. Binnen twee weken had ik ‘m gekocht, ik was op slag verliefd. Als je erover nadenkt, is het eigenlijk ook helemaal niet verantwoord. Zo’n auto kost ongeveer 12.000 euro, daar kun je met gemak een andere fijne auto voor kopen voor dagelijks gebruik. Maar dat kan mij niks schelen.

Ik rijd dus nu een Nissan Figaro uit 1992. Dit is mijn onthaastauto. Ik moet mijn eigen tempo ook aanpassen aan het tempo van de auto en daar geniet ik zo van. Zelfs als het regent, in mijn autootje schijnt de zon. Vorig jaar rond deze tijd heb ik ‘m gekocht. Het is een youngtimer, dus niet te verwarren met een oldtimer. Stiekem heb ik er zelf wel een blauwe kentekenplaat op gedaan, maar dat is alleen omdat ik geel lelijk vind. De auto komt rechtstreeks uit Japan, het Japanse vignet zit nog op de voorruit. Daar is het een stadsautootje, maar ze hebben hem wel van alle mogelijke opties voorzien die er destijds waren. Hij heeft centrale deurvergrendeling, airconditioning en ik heb er gewoon een carkit inzitten, wel in het originele design. Het is een viercilinder met 1000cc en een turbootje, dus hij wil wel. Het is natuurlijk geen Golf GTI waarmee je even lekker optrekt bij een stoplicht, maar mensen hebben er wel begrip voor dat je wat langzamer rijdt. 110 op de snelweg redt hij trouwens prima en hij is nog redelijk zuinig wat dat betreft.

Allemansvriend

Het is een hele sociale auto. Overal waar ik kom heb ik aanspraak, zelfs als ik boodschappen ga doen. Vaak zijn het oudere mannen die naar mij toekomen en er van overtuigd zijn dat zij vroeger ook zo’n auto hebben gehad. Vaak is dat niet het geval, omdat de auto daar simpelweg te jong voor is. Ze zien de Figaro vaak aan voor een andere auto: een Daihatsu Copen, een Lloyd uit 1957 of een Simca uit 1959. Daarbij komt dat mensen het vaak niet bij mij verwachten. Ze verwachten dat ik een snelle auto rijd, wat op zich wel klopt als je aan de Golf GTI denkt. Het is daarom altijd een verrassing wanneer ze mij uit de Figaro zien stappen. Je breekt heel gemakkelijk het ijs met deze auto. Ik heb ook nog nooit iemand meegemaakt die de auto niet leukt vindt. Het is een allemansvriend. Dat merk je ook op de weg. Het is een feelgood-auto, mensen steken hun duimen naar je op of vallen bijna van hun fiets als je langs ze rijdt. Andere bestuurders gaan niet snel bumperkleven en doen niet moeilijk als je niet zo snel optrekt bij een stoplicht. Mensen zijn juist lief voor mij en mijn Figaro.

Gebruiksaanwijzing

Er wordt mij vaak gevraagd hoe het is om met het stuur rechts te rijden. Met zo’n autootje als dit, is dat helemaal geen probleem. Het is een automaat en je went er snel aan. Er heeft – buiten mij – nog amper iemand in gereden. Rijd er wel iemand anders in? Dan zit ik ernaast. Doodeng vind ik dat. Niet dat diegene niet kan rijden, maar het is wel een auto met een gebruiksaanwijzing. De richtingaanwijzers zijn al ingewikkeld: voor je het weet heb je de ruitenwissers aanstaan. Daarnaast is het ook belangrijk dat je niet te veel uitwijkt naar de verkeerde kant van de rijstrook, omdat je natuurlijk aan de andere kant van de weg zit. Dat is wel een nadeel. Een ander nadeel is dat je op N-wegen moeilijk kan inhalen. Inhalen gaat al niet zo makkelijk, maar op een N-weg zie ik gewoon niets. Ik moet dan echt aan mijn bijrijder vragen of er ruimte genoeg is om in te halen. En dan het állergrootste nadeel: wanneer je een parkeergarage inrijdt en een parkeerticket moet pakken. Als oplossing heb ik een knijper in de auto liggen, waarmee ik gemakkelijk het kaartje kan pakken. Dit resulteert wel in gekke gezichten, wanneer degene achter mij opeens een knijper uit het raam ziet steken. Mocht het niet lukken, moet ik helaas toch de auto uit. Gelukkig heb ik een lief, schattig autootje en wachten mensen met alle liefde op me.

Dit artikel is eerder gepubliceerd in ‘Shift’ een autoblad gemaakt door Rowan Peperkamp.

 PS: de genoemde grijpertjes leveren wij standaard mee met iedere  Figaro...

In 2012 maakte Femme Frontaal bij ons een proefrit met daaruit voortvloeiend onderstaand verslag:

Beautiful stranger

De koddige PT Cruiser verbleekt maximaal wanneer ZE voorbij tuft. De flitsende Mini lacht ineens een stuk minder hard wanneer ZE zich naast haar op een parkeerplek nestelt. En de Fiat 500 kijkt plots teleurgesteld uit haar koplampen wanneer ZE elkaar bij de verkeerslichten ontmoeten. Concurrentie in da house!

Tot een halfjaar geleden had ik nog niet van haar gehoord. Totdat ik Ranking the Cars-presentatrice én lover van Jort Kelder, Lauren Verster in Amsterdam spotte met een wel heel merkwaardig vrolijk en tegelijk aaibaar stukje blik op de weg. Ze had mijn hart gestolen. Het retro-autootje dan. Het hartveroverende karretje werd ruim twintig jaar geleden als conceptcar tijdens de Tokyo Motorshow geïntroduceerd met de nostalgische slogan: ‘Back to the future’. Het idee van de Japanse ontwerper was dat moderne luxe en techniek uit de jaren negentig in een klein artistiek stadsautootje konden worden gestopt. In de gedaante van een vierwieler uit de fifties. Best een schizofreen karretje dus.

Ze rijdt als een auto uit begin jaren negentig maar dan met het stuur aan de rechterkant. Japan hè. Denk Nissan Micra. Want dat is de techniek die gebruikt is om haar te laten starten en lopen. Ze rijdt echter een stuk comfortabeler dan een reguliere burgerlijke Japanner uit die tijd. Ze deint luchtig over het wegdek alsof ze danst op de krakerige muziek die door de oldschool-boxjes schalt. De schattige wielen nodigen je niet uit om bochtjes driftig af te snijden. Bij haar draait het om pure rijbeleving, zonder pk’s. Ze komt na een korte warming up met haar 76 pk’s en drietrapsautomaat overigens verrassend rap mee in het verkeer. Bij een sprint naar de snelweg laat ze eenvoudig moderne nietszeggende spaarbrandertjes zoals de Aygo of Picanto achter zich. Ze bromt en joelt je daarna liefkozend luid naar de 120 km per uur. Als je ooit in een nieuwe Fiat 500 TwinAir hebt gereden, weet je ongeveer hoeveel geluid ze produceert. De snorrende motor is je muziek.
Babyblauw, zachtgroen, FemmeFrontaal-roze, James Bond-zwart, wolkengrijs... Ze is in voldoende aaibare kleurtjes verkrijgbaar. Met veel chromen details in het exterieur en interieur die je meenemen naar de sfeer van een chique club uit de jaren vijftig. Het prikkelt je fantasie. Charmante witte lederen zetels die je doorgaans aantreft in decadente oude Jaguars, kekke chromen schuifjes op het dashboard die je tegenwoordig terugziet in de Mini, een stevig slank wit stuur mét stuurbekrachtiging en een wonderbaarlijke blauwe najaarslucht als je omhoog kijkt, ze is namelijk een cabriolet. Dus vergeet je zonnebrandcrème niet in het witte dashboardkastje te leggen!  Zie haar als een tweezitter. Passagiers achterin moeten over korte beentjes beschikken en erg lief zijn voor elkaar. De bagageruimte houdt je weekendtas, little black dress, flesje Prosecco en niet veel meer... maar meer heb je ook niet nodig.

Als je een hekel hebt aan de befaamde oldtimergroet, het knokige duimpje omhoog en enthousiast zwaaiende medeweggebruikers, is dit autootje niets voor jou. Ook niet als je mensen met fronsende wenkbrauwen lelijk vindt. En ook niet als je geen behoefte hebt aan een onderhoudend gesprek met pompbediende één, pompbediende twee en de toiletjuffrouw bij het pompstation. Maar ook niet als je allergisch bent voor een nieuwsgierige veertiger en zijn Franse familliebak bij pomp één of een overenthousiaste vijftiger met zijn oersaaie Ford Focus op het parkeerdek bij de Appie. Allen met dezelfde prangende vraag: Wat is dit voor auto?? Geen airbags, geen kreukelzone, geen ABS, geen elektrische buitenspiegels, geen ESP, geen automatisch cabrioletdakje, geen digitale radio. Wel airco, wel stuurbekrachtiging, wel elektrische ramen, wel aandacht, wel een dode hoek, wel liefde, wel een onwijs grote glimlach…

Wie is deze mysterieuze Japanse Geisha? En wie is de suikeroom die haar naar Nederland brengt? Het liefst houd ik dat geheim. Ik word er namelijk nogal bezitterig van. Tja, ik wil liever ook niet dat een andere vrouw op de bruiloft van mijn hartsvriendin verschijnt met dezelfde Jimmy Choo’s aan d’r voetjes als ik! En ik wil de beste distribiteur behoeden voor een kopie van de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf met hysterisch gillende vrouwen in zijn garage. Nou, oké dan… ik fluister het in je oor… de Nissan Figaro.

*Signature song*
“Haven't we met
You're some kind of beautiful stranger
You could be good for me
I've had the taste for danger”
Madonna, Beautiful stranger

Nice to know:
Zo wereldberoemd als de musicial ´The Marriage of Figaro´  is, zo onbekend is de Nissan Figaro. Van deze Nissan rijden er 20.000 stuks rond in de wereld. In de jaren negentig is het autootje van Japan naar Groot-Brittannië geïmporteerd. De Figaro werd in Engeland een rage toen Madonna, op tournee in Japan, de Figaro spotte en er ook eentje voor op haar drie kilometer lange oprit wilde hebben. De Britse wannabe’s volgden al snel. En de Figaro werd een hit in Engeland. In Nederland rijden er inmiddels ruim 250 exemplaren rond. Ze rijdt bij normaal rijgedrag gemiddeld 1 op 15 km. 

Een speciaal dankwoord aan Rob Janssen, de Figarospecialist, voor zijn mooie verhalen, en het ter beschikking stellen van de Nissan Figaro